مراسم پیشواز بهار - غزل "فردای من..."

                 پیشاپیش عیدتان مبارک و بهارتان خجسته باد

چه روزی آه ! چه روزی ؟ که هر پرنده رسید
نوکی به پنجره زد پیشوازِ در زدنت

                                               حسین منزوی

هرسال  آخرین جلسه ی انجمن شعر و ادب ایوان باشعرخوانی دوستان در قالب سنت این چند سال اخیر تحت عنوان پیشواز بهار برگزار می شود

امسال عصر شعر  پیشواز بهار با حضور و شعرخوانی شاعران معاصر  هرمز علی پور ، دکتر بهروز یاسمی ، کورس احمدی ، مهرداد محمدی و شاعران شهرستان ایوان و شاعران میهمانی از دیگر شهرهای استان و برخی استان های همجوار

                روز سه شنبه 27 اسفند 92 ساعت از 3 تا 6 عصر

درسالن آمفی تئاترارشاداسلامی ایوان برقراراست

چهار برنامه ی اجرا شده ی سالهای گذشته با استقبال خوب مردم و علاقمندان به شعر در شهرستان ایوان مواجه شده است و امسال در پنجمین مراسم پیشواز بهار باشعر و غزل به استقبال سال نو می رویم

_* حضور برای عموم آزاد است

................................................................................................................................................................

غزل " فردایِ من..."

... و من چون زلفِ تو بر باد خواهم رفت ، می دانم

که از پیچ و خمش فردای خود را خوب ، می خوانم

چو روزِ روشن از چشمِ سیاه و مستِ تو پیداست:

چه خوابی دیده مژگانت برای عقل و ایمانم

نگاهت بُگسَلد چون زلزله ، شهرِ قرارم را

ز خرمایِ بمِ لب هات ، حالا ارگِ ویرانم

به راحت از ستاره های چشمت ، می توان فهمید:

قمر در عقرب است اوضاعِ احوالِ پریشانم

بزن شخم این زمینِ - دیده و دل - را برای خود

و من هم بشکند دستم ، درختی جز تو بنشانم

خیالت تخت ! چیزی بر نمی آید ز دست من

بیا فتحم بکن ! من شهرِ بی سربازِ آسانم

................................................................................................................................................................

وبلاگ دیگرم - مرغ سعادت -با تصاویری از ایران در 40 سال پیش یعنی 7سال قبل از انقلاب بروز است

خورشیدِ چشمت...

دردت به جان هر چه کَس دارم چرا کِز کرده ای !؟

خورشیدِ چشمت را به خونِ گریه قرمز کرده ای !

خانم ! نمی دانی که با اندوه جانکاهت مرا

از زندگی که هیچ ، از مُردن هم عاجز کرده ای !؟

لب وا نکردی و مرا دلتنگ تر از آنچه بود

با آن دهان کوچک - چون شعر، موجِز - کرده ای !

حاشا نمازم رو به قبله از تو روگردان شوم

ای عشق ! اینگونه حرامم را تو جایز کرده ای !

با چار مصراع مقفّا از دوبیت مژّه هات

گویی تلمّذ در کلاسِ شعرِ فایز کرده ای !

نقشِ رخِ زیبات ، "مانی" را به چالِش می کشد

با چشم خود صدها غزل، تلقینِ حافظ کرده ای !

از پیچشِ زلفِ تو سرپیچی ، محال است و مرا

در بندِ آن اندوهِ بی پایان و غامِض کرده ای !